بر اساس آمار اتحادیه بین المللی راه آهن‌ها در سال 2014 کشور فرانسه با 640 هزار کیلومتر مربع مساحت و 66 میلیون نفر جمعیت دارای شبکه راه‌آهنی با طول 30000 کیلومتر بود که از این میان 17000 کیلومتر دوخطه و 15000 کیلومتر آن برقی است، طول شبکه سریع السیر این راه آهن سالها است که از 2000 کیلومتر فراتر رفته است. آمار تقریبی ناوگان این راه‌آهن به ترتیب 2600 لکوموتیو، 3200 قطار خودکشش و 17600 واگن مسافری و 15000 واگن باری بوده است و با 149 هزار نفر پرسنل توانسته 443 میلیون قطارکیلومتر و 201 میلیارد تن کیلومتر ناخالص و در بخش مسافر 1122 میلیون نفر (84 میلیارد نفرکیلومتر) و در بخش بار 63 میلیون تن (32 میلیارد تن کیلومتر) را جابجا کند و در بخش سریع السیر با عملکرد 51 میلیارد نفرکیلومتر در رتبه سوم جهان بعد از چین و ژاپن قرار دارد. راه آهن فرانسه با الهام از راه آهن سریع السیر ژاپن در سال 1972 پس از آزمایشات متعدد با قطارهای توربو الکتریک TGV 001 و دستیابی به رکورد سرعت 318 کیلومتر بر ساعت (بیش از 5000 سیر آزمایشی با مسافت 500 هزار کیلومتر و 175 بار شکستن رکورد سرعت 300 کیلومتر بر ساعت)، بدلیل افزایش قیمت سوخت گزینه قطار الکتریکی را مورد توجه قرار داد (با توجه به رکورد سرعت 331 کیلومتر فرانسه با لکوموتیو برقی در 1955 به نظر میرسد اهداف اصلی از این آزمایشات بیشتر سیستم تعلیق، ترمز و ... بوده و از ابتداء ایشان برنامه قطار برقی سریع السیر را داشتند).
اولین خط سریع السیر فرانسه در سال 1981 به عنوان فاز یک راه آهن سریع السیر پاریس به لیون بین شهر سن فلورنتین و لیون با هزینه 4 میلیون دلار بر کیلومتر که کمترین در جهان بوده است احداث شد (هزینه متوسط خطوط سریع السیر در فرانسه 10 میلیون دلار بر کیلومتر است در حالی که متوسط هزینه در ایتالیا 25، کره جنوبی 35 میلیون دلار بر کیلومتر) و قطارهای TGV با حرکت در خطوط برقی اولیه و قدیمی با سرعت 160 و سپس در خط جدید LGV با سرعت 270 حرکت می کردند (مسیر جدید با افزایش فراز از 15 به 35 در هزار و انتخاب مسیر جدید که بجای یک فراز و فرود اصلی به بیش از 10 فراز و فرود افزایش یافته بود حدود 80 کیلومتر کوتاه تر شد).
پس از 2 سال فاز یک این مسیر بین پاریس و سن فلورنتین راه‌اندازی و قطارهای سریع السیر کل مسیر را در این خطوط سریع‌السیر سیر مینمودند و در ادامه به سایر شهرها مجددا از خطوط برقی معمولی استفاده می‌کردند به نحوی که در سال 2007 طول خطوط سریع السیر فرانسه بیش از 2100 کیلومتر بوده و طول شبکه ریلی تحت پوشش قطار سریع السیر به 7000 کیلومتر و تعداد ایستگاه‌های سریع السیر به 20 و تعداد ایستگاه‌های خطوط معمولی با توقف قطارهای سریع به 200 ایستگاه بالغ می‌شود.
خط پاریس- لیون (با زمان سیر یک ساعت و 55 دقیقه) که با تراورسهای بتنی دو تکه و ریل 60 کیلویی احداث شده بود به تدریج طی 20 سال و در پنج فاز به شهر بندری مارسی (با زمان سیر سه ساعت) در جنوب فرانسه و در فاصله 800 کیلومتری پاریس رسید و سایر خطوط سریع (که سرعت آنها در بعضی مسیرها به 350 رسیده) نیز زمان دسترسی مسافرین پاریس به شهرهای مهم کشورهای همسایه با زمان رقابتی با هواپیما را فراهم کردند از جمله زمان سیر پاریس به بروکسل با 1:45، پاریس به لندن 2:40، پاریس به بروکسل و پاریس به کلن هردو 2:20، رسید.
ناوگان سریع‌السیر فرانسه به بیش از 400 دستگاه رسیده که از پنج نسل متفاوت میباشند و با بیش از 600 سیر روزانه در سال 2011 حدود 120 میلیون مسافر را حمل نمودند که سهم آن 75% حمل مسافر خطوط اصلی راه آهن فرانسه بوده و به مهمترین منبع سود SNCF تبدیل شده است.
